Η συμφωνία με το Κατάρ ανακοινώθηκε με διθυράμβους από την κυβέρνηση και χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τα μέσα ενημέρωσης, τους επιχειρηματικούς κύκλους, την... Εκκλησία της Κύπρου, ακόμα και από την αντιπολίτευση. Τα πολλά θετικά στοιχεία τα οποία αναμφίβολα έχει η συμφωνία έχουν αναλυθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο και από άλλους σχολιαστές. Υπάρχουν όμως και κάποιες αρνητικές πτυχές σε αυτή την υπόθεση οι οποίες δεν έχουν αναλυθεί επαρκώς και σε αυτές εστιάζεται σήμερα η στήλη.
Ο τρόπος που κινήθηκε η κυβέρνηση για να φτάσει σε αυτή τη συμφωνία δεν μπορεί να αφήνει ικανοποιημένο κανένα που πιστεύει στη διαφάνεια και τη χρηστή διοίκηση, αφού παρακάμφθηκαν διαδικασίες και πρακτικές που είχαν διαμορφωθεί μέσα από τις εμπειρίες πολλών δεκαετιών. Δεν είναι θέμα γραφειοκρατίας ή τυπολατρίας. Υπάρχει μια ισχυρότατη λογική στις καθιερωμένες διαδικασίες. Αν διαθέτουμε ένα προνομιακό τεμάχιο γης προς εκμετάλλευση, το λογικό είναι να σκεφτούμε πρώτα τι είδους ανάπτυξη θα θέλαμε στην περιοχή. Να αναλύσουμε τις ανάγκες των πολιτών και τις οικονομικές, περιβαλλοντικές και άλλες επιπτώσεις της κάθε επιλογής και, αφού πάρουμε τις αποφάσεις μας, να απευθύνουμε πρόσκληση για κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων. Εμείς προχωρούμε ανάποδα. Μας έγινε μια πρόταση για συγκεκριμένη ανάπτυξη και αμέσως την αγκαλιάσαμε χωρίς να διερωτηθούμε αν αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή για το χώρο, ή αν αυτή χρειαζόταν η πρωτεύουσα. Οι διαδικασίες και η κοινή λογική θυσιάστηκαν στο βωμό της ανάγκης.
Ένας δεύτερος λόγος ανησυχίας είναι ο επιχειρηματικός κίνδυνος του έργου. Δεν γνωρίζουμε ακόμα όλες τις λεπτομέρειες, όμως ένα έργο τέτοιας έκτασης αναπόφευκτα συνεπάγεται κάποιο ρίσκο και η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι εκτεθειμένη σε αυτό. Η Δημοκρατία δεν είναι ιδιωτική επιχείρηση και είναι αμφίβολο αν έχει τις γνώσεις και τις εμπειρίες που απαιτούνται για τη διαχείριση ενός τέτοιου έργου. Είναι απαραίτητο να υπάρξει απόλυτη διαφάνεια ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν ποιες ακριβώς υποχρεώσεις αναλαμβάνει το κράτος, πώς θα λειτουργήσει η κοινοπραξία, πώς θα λαμβάνονται αποφάσεις, πώς θα επιλύονται τυχόν διαφορές.
Τέλος η ευφορία που δημιουργήθηκε από τη συμφωνία δημιουργεί και κάποιους γενικότερους κινδύνους. Υπάρχει ο κίνδυνος να ξαναμπούμε σε μια λογική ανάπτυξης με βάση το μπετόν. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο κατασκευαστικός τομέας δεν μπορεί να προσφέρει μακροπρόθεσμη και βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτή θα προέλθει από επενδύσεις στην έρευνα, την τεχνολογία, την υγεία και την παιδεία. Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι η οικονομία έχει χρόνια διαρθωτικά προβλήματα τα οποία διογκώνονται κάθε μέρα που περνά χωρίς τη λήψη μέτρων. Αν επαναπαυθούμε στην προσδοκία των πετροδολλαρίων που θα κλείσουν όλες τις τρύπες, θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά.
Πολίτης, 9/5/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου