Η αυτοπεριθωριοποίηση των Οικολόγων

Σύμφωνα με το καταστατικό του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών ο υπ' αριθμόν ένα στόχος του Κινήματος είναι

"Η συνένωση όλων των Κυπρίων που αντιλαμβάνονται τη σημασία της διατήρησης και προαγωγής ενός ισορροπημένου οικοσυστήματος και της προστασίας του περιβάλλοντος για την επιβίωση κάθε ανθρώπινης κοινωνίας."

Πιστεύω ότι ακόμα και τα πιο αφοσιωμένα στελέχη των Οικολόγων θα αναγωρίσουν ότι το Κίνημα έχει αποτύχει στο στόχο του αυτό. Δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή του παραμένει μια περιθωριακή δύναμη χωρίς βαρύνοντα πολιτικό λόγο. Έχει αποτύχει να αποκτήσει μαζικότητα και να καταξιωθεί στη συνείδηση του Κύπριου πολίτη. Θεωρώ ότι ανήκω στην ομάδα των περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένων ατόμων στα οποία απευθύνεται το Κίνημα Οικολόγων. Όμως ούτε εγώ, ούτε όσοι γνωρίζω που ανήκουν στην ίδια ομάδα έχουμε πειστεί από τη δράση του Κινήματος. Ακόμα και αυτοί που κατά καιρούς έδωσαν την ψήφο τους στο Κίνημα το έκαναν περισσότερο από αντίδραση προς τα υπόλοιπα κόμματα παρά από ενθουσιασμό για τη δράση των Οικολόγων. Γιατί όμως; Σίγουρα δεν είναι θέμα αδράνειας ή έλλειψης μαχητικότητας. Οι Οικολόγοι διαθέτουν αρκετά δραστήρια στελέχη που κάνουν συχνά δημόσιες παρεμβάσεις και αναδεικνύουν θέματα για τα οποία κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται, ο δε Γιώργος Περδίκης θεωρείται από τους πιο δραστήριους βουλευτές.

Δυστυχώς όλη η θετική δράση του Κινήματος επισκιάζεται από την αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία η ηγεσία του πολιτεύεται σε θέματα που λίγη σχέση έχουν με το περιβάλλον, θέματα όπως το Κυπριακό και γενικά την εξωτερική πολιτική. Ένα Κίνημα που έχει ως κύριο στόχο τη συσπείρωση όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών γύρω από ένα συγκεκριμένο στόχο θα έπρεπε λογικά να αποφεύγει έντονες και ακραίες τοποθετήσεις πάνω σε άλλα ζητήματα τα οποία είναι μεν σημαντικά, καλύπτονται όμως υπέρ-ικανοποιητικά από άλλα πολιτικά σχήματα. Τέτοιες αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις ελάχιστους φίλους προσελκύουν ενώ αντίθετα αποξενώνουν μεγάλη μερίδα των πολιτών. Ο καταποντισμός του Κινήματος στις Ευρωεκλογές αποδεικνύει περί του λόγου το αληθές. Παρόλο που είχαν ταυτιστεί με το 76% στο δημοψήφισμα, οι Οικολόγοι δεν επιβραβεύτηκαν από τους ψηφοφόρους. Τουναντίον, έχασαν το 65% των ψήφων τους σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2001 (8.129 ψήφοι το 2001, 2.872 το 2004).

Το πάθημα όμως δεν έγινε μάθημα και οι Οικολόγοι εξακολουθούν να κάνουν σημαία τους την πολιτική τους στο εθνικό θέμα και να πολιτεύονται με τρόπο που απωθεί μια μεγάλη μάζα δυνητικών υποστηρικτών τους, ανθρώπων που αγαπούν το περιβάλλον αλλά τυγχάνει να πιστεύουν ότι η βετολογία και οι φωνασκίες έξω από ξένες πρεσβείες δεν αποτελούν σοβαρή εξωτερική πολιτική. Η παράξενη αυτή εμμονή δημιουργεί εύλογες αμφιβολίες για τις προτεραιότητες των Οικολόγων. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 5-6 μικρομεσαία κόμματα και κινήσεις των οποίων οι θέσεις στο Κυπριακό είναι ουσιαστικά ταυτόσημες με αυτές των Οικολόγων. Τι προσθέτει ακόμα μια μικρή φωνή σε αυτό το σκηνικό; Τίποτα απολύτως. Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι το Κίνημα χρησιμοποιείται ως όχημα αυτοπροβολής των ηγετών του, πρώτιστη προτεραιότητα των οποίων δεν είναι το περιβάλλον αλλά η φιλοδοξία τους να αναδειχθούν σε σημαντικά κοκόρια του πολιτικού μας γουμά.

Η Κύπρος αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις στον τομέα του περιβάλλοντος. Η ανώριμη Κυπριακή κοινωνία δεν έχει καταφέρει να αναπτύξει περιβαλλοντική συνείδηση, το δε κράτος είναι τραγικά ανήμπορο να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών θα μπορούσε να διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση των πολιτών και τον εμβολιασμό του πολιτικού λόγου με τα μεγάλα περιβαλλοντικά ζητήματα. Αντί αυτού με την επιπόλαια στάση του οδήγησε εαυτόν στην αυτοπεριθωριοποίηση, υποσκάπτοντας έτσι τον ίδιο το σκοπό που έχει ταχθεί να υπηρετήσει.

Πολίτης, 12/3/2006